درست ده سال پیش و در چنین روزهائی و به دعوت و میزبانی «کانون فرهنگی ایده»، شاهرخ مسکوب، هفته‌ای در استکهلم بود و در جمع ایرانیان، درباره‌ی «تجدد و دگرگونی پاره‌ای از مفاهیم در ادبیات آغاز قرن»، سخنرانی کرد …
گذاردن غایت و تلاش برای رسیدن به آن، دوپیایند جداناپذیرازهم دارد. ازیکسو، غایت، خودش نا آگاهانه « مقدس ساخته میشود » و ازسوی دیگر، همه چیزها جزخودش، « وسیله رسیدن به آن»، وطبعا « بی قداست ساخته میشوند ». بدینسان « ارج » ازهمه چیزها، غصب وچپاول میگردد و پس ازاین غصب ارج ازهمه چیزها، میتوان آنهارا به آسانی قربانی کرد. خیلی ها می انگارند که « قداست » یک مقوله « دینی » است و نمیدانند که هرکجا غایتی گذارده شد، نا آگاهانه، مقدس ساخته میشود و ارج ازهمه چیزهارا غصب میکند و قربانی کردن هرچیزی را صواب ونیک میشمارد. هنگامیگه رسیدن به قدرت، غایت یک فرد، یا یک گروه و جامعه و طبقه وحزب و بالاخره یک دین شد، این فاجعه درتاریخ روی میدهد ورویداده است. آنچه تهی ازقداست هست ، میتوان بدون دغدغه خاطر، برای رسیدن به غایت مقدس خود، قربانی کرد وارج ازهرچیزی را ازآن غصب کرد. غصب وچپاول ارج انسانها وچیزها ، نه تنها ضروریست بلکه کاری مقدس و والامیشود.
کسانی که از گذشته چپ می آیند هنوز نتوانسته اند پایگاه نظری منسجمی برای خود بسازند. آمریکا ستیزی و مبارزه با امپریالیسم درعمل به جانب داری از جمهوری اسلامی و پروژه های آن بدل می شوند. نمونه های ناشیانه آن را دراطراف خود ببینید. دیدگاه های کج و معوجی که پای در گذشته داشته باشد و با ترس و لرز به آینده سرک کشیده باشد نمی تواند بدیل فکری برای جامعه ایران و نسل جوان پراگماتیست (غیرایدئولوژیک) آن بسازد. چپ برای ساخت یک سکوی قابل اتکای نظری باید بطور کامل و جز به جزگذشته نظری و عملی خود را نقد کند.
خبرگزاری فارس نوشته است حکم ارتداد صادر شده از سوی آیت اله صافی گلپایگانی متوجه شاهین نجفی خواننده ی ایرانی مقیم خارج از کشور است …
آقای دکتر مهر آسا، نامه سرگشاده شما به آقای نوری علا، باعث شد که بحثی در زمینه ” نوری ” ! شناسی در جامعه ایران باز شود، از این رو از شما سپاسگزاری می کنم، این بحث مخصوصاً برای جامعه برون مرزی ایرانی که شاید شناخت کمتری از گذشته افراد در پیش از انقلاب دارند آموزنده خواهد بود، چون در داخل ایران اصولاً این ” نوری” ها ! از اعتباری برخوردار نیستند، بلکه مورد تنفر قاطبه اهالی ملت می باشند. از آیت الله نوری، شیخ مستبد گرفته تا کیانوری ها، ناطق نوری ها، نوری زاده ها تا همین آقای نوری، علا! کاشف سکولاریسم نو و سپس سکولاری با رنگ سبز!
در پیگیری مباحث عدالت، به سدهء بیستم و آرای کارل رایموند پوپر، فیلسوف اتریشی تبار انگلیسی، می رسیم. پوپر با برآمد حکومت های تام گرا (توتالیتاریستی) در اروپا، دو اثر مهم خود یعنی «جامعهء باز و دشمنان آن» و نیز «فقر تاریخگرایی» را که شالودهء فلسفهء سیاسی او را می سازند، منتشر ساخت. این دو اثر، تلاش وی را در دفاع از آزادی، مقابله با جنگ و طرد اندیشه های سیاسی تام گرایانه و اقتدارطلبانه نشان می دهند.
بنابه گزارشات رسیده به “فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران” روز یکشنبه 17 اردیبهشت ماه وبلاگ نویس زندانی محمد رضا پور شجری در دومین پرونده سازی بازجویان وزارت اطلاعات به 1 سال زندان محکوم شد. او 5 ماه پیش در شعبۀ 109 دادگاه کرج توسط فردی بنام غلام سرابی مورد محاکمه قرار گرفته بود.
وبلاگ نویس زندانی محمدرضا پور شجری (سیامک مهر) شهریور 89 به دلیل قرار دادن دیدگاه ها و نظرات خودش بر روی وبلاگ شخصی اش به نام” گزارش به خاک ایران” دستگیر شد و پس از چند ماه در سلول انفرادی و شکنجه های قرون وسطایی در دادگاه اول به اتهام واهی توهین به علی خامنه ای و اقدام علیه امنیت نظام به 3 سال زندان محکوم شد.
او شهریور ماه سال 90 بدستور بازجویان وزارت اطلاعات بدون هیچ دلیلی از بند زندانیان سیاسی زندان گوهردشت کرج جدا و به زندان ندامتگاه کرج منتقل گردید و از آن تاریخ تا به حال در شرایط حاد جسمی و در کنار زندانیان عادی و خطرناک نگهداری می شود.
فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران ،محکومیت سنگین وبلاگ نویس زندانی به دلیل نوشتن دیدگاههای شخصی اش در وبلاگش را محکوم می کند و از کمیسر عالی حقوق بشر خواستار اعزام گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد برای دیدار با زندانیان سیاسی و خانواده های آنها و تهیۀ گزارشی از جنایت علیه بشریت رژیم ولی فقیه علی خامنه ای در ایران است.
فعالین حقوق بشرو دمکراسی در ایران
18 اردیبهشت 1391 برابر با 07 می 2012
گزارش فوق به سازمانهای زیر ارسال گردید:
کمیساریای عالی حقوق بشر
گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد
کمسیون حقوق بشر اتحادیه اروپا
سازمان عفو بین الملل
info@hrdai.net
http://hrdai.net
http://hrdai.blogspot.com
pejvakzendanyan@gmail.com
Tel.:0031620720193
استفاده از گزارشهای فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران تنها با ذکر منبع مجاز است
من از بیگانگان هرگز ننالم
که هرچه کرد با من آشنا کرد
چندی بود که می خواستم قلم و کاغذی به دست گیرم و شرح یک قصه پر غصه را بر روی کاغذ بیاورم، ولی نمی دانم چرا قلم بر روی کاغذ قرار نمی گرفت، شاید حجب و حیا و یا شاید نکند با گفتن ماجرا باعث دلتنگی و شرم دیگران شوم.
(بخش نخست)
سرچشمهء سخن
آنچه پيش روی شماست، نخستين بخش از نوشته بلندی در باره «احتمال پيوستن سپاه پاسداران به مردم» و حمايت اين «نهاد نظامی» از جنبش های پيش روی مردمی در ايران است. آن هم ابداً نه به قصد کوبيدن و يا حتا اهانت به سپاه که به هر روی، پرسنل آن از خودمان و فرزندان همين آب و خاک هستند، بل که تنها برای روشن تر نمودن ميزان «توان بالقوه»ی مردم ايران در برابر اين نظام ضد ملی، به روز رستاخيز. باشد که اين کوشش، اندک کمکی به عرض يابی نيروی راستين ما در برابر اين بساط ايران سوزی و فرهنگ ستيزی و مردم کشی باشد.
انسان، وجودیست که در خود نمیگنجد. انسان وجودیست که ازخود لبریزمیشود. از خود، میدرخشد. از خود، پیشرفت میکند. از خود، میگسترد. او همیشه بیش از خودی میشود که بوده است. او، آینده میشود، آینده خود را میآفریند. او بیش از فکریست که داشته است و دارد. او هیچگاه « درخود نمی ماند ». او وجودیست افزاینده، افزونخواه. انسان را نمیتوان در چیزی وظرفی وقفسی وجائی، گنجانید. اورا نمیتوان در آموزه ای، مکتبی، عقیده ای، مذهبی و ایمانی گنجانید. او خود را درفراسویش، در ملت و در حکومت و در حقوق و در اقتصاد و در اخلاق و در بینش، میگسترد و در این خودگستریست، که به شادی و خوشی میرسد.
چرا انسان، « من » هست؟ چرا انسان درایران به خود « من » میگوید؟ چون انسان خودرا، « کان وگنج » میشناسد. « مـن » چیست؟ « آنچیزیست که می مـنـد = آنچیزیست که می اندیشد ». منیدن یا اندیشیدن چیست؟ من، درمنیدن که اندیشیدن باشد، به خود شکل میدهد، و شیرابه رنگارنگ جان خودش را در رنگارنگیش، پدیدارمیسازد تا « من » بـشود. هر انسانی از این رو به خود « من » میگوید، چون « من یا مان »، شیرابه و مایه تخمیرگر درون چیزها و درون خود اوهست. انسان نیز چون همه گیاهان، سرچشمه شیرابه هاست. و منیدن که اندیشیدن باشد، روند پدیدارساختن و زایانیدنِ این شیرابه وجوهر، درشکلهای گوناگون و قوس قزح رنگهاست. نخستین انسان که جمشید باشد وبُن هرانسانیست، از دیدن سنگهای رنگین، به آنها دل می بازد و شیفته آنها میگردد. او این سنگهای گرانبهای رنگارنگ را از سنگهای خاره ( خاره = زن ) میزایاند و افسون میکند. او درست با زایانیدن سنگهای رنگین گرانبها، از خاره ها، خود را میشناسد. انسان درمنیدن باخردش، نه تنهاسنگهای گرانبهارا میزایاند، بلکه درهمان روند زایاندن طبیعت، غنای خودرا نیز میزایاند. آنچه درکان خود رنگین وگرانبهاست، در زایانیدن طبیعت و درزایانیدن انسانها، پیدایش می یابند. زایانیدن جهان واجتماع، روند. زایانیدن خود است. ماباید دایه جهان و اجتماع بشویم تا غنای خودرا بیابیم.
دموکراسی بدون رعایت حقوق کارگران معنایی ندارد.
دکتر مصدق هم هنگامی که از کارگر و زحمتکش ایرانی نام می برد هم با توجه به این مقولات تاریخی است و هم از این جهت که می داند پیدایش احزاب و سندیکاهایی که مدافع منافع زحمتکشان جامعه باشند می توانند شکل های اولیه ی احزاب واقعأ طبقاتی گردند که خود نظایر آنها را در جامعه های سرمایه داری غرب مشاهده کرده بود و می دانست روزی تحولات محتمل، بلکه حتمی الوقوع، در جامعه ی ایران، وجود نوع پیشرفته ی آنها را به ضرورتی حیاتی تبدیل می کند.