محمد جلالی چیمه (م. سحر) ۶
جناب دکتر سروش
در بیانیهء خود فریاد واسکولارا سرداده‌اید و از «سکولاهای ایران» خواسته‌اید که سکولاریسم خود را از گزند «کافران ناباب» برهانند زیرا اینان به «نقد عقلانی» پایبند نیستند و «فقط زبان طعن و تمسخر باز و دراز» می‌کنند.
بخش نخست *
١
با خواندن بیانیه جدید جناب دکتر سروش که از خشم فوق العادهء ایشان نسبت به کسانی که آنان را «کافران» نامیده بود حکایت داشت ، نکات چندی به نظرم رسید که در اینجا به عرض ایشان و خوانندگان گرامی می رسانم:
پیش از آن بگویم من تخصصی در ادیان ندارم و شناخت من از اسلام و مسائل جانبی آن محدود و متکی ست بر همان نوع آموزه ها که هر ایرانی از آن برخوردار خواهد بود ، صد البته اگر برخاسته از محیطی سنتی یا نیمه سنتی بوده و اهل دیدن و شنیدن و خواندن باشد و به نسلی متعلق باشد که سه دههء سیاه تسلط حکومت دینی بر کشور خود را زیسته و به آنچه بر ما رفت اندکی اندیشیده است.
دروغ چه برضد فرشته به کار رود ، چه بر ضد شیطان دروغ است.این سنت تهمت زنی رذیلانه قتل به دولت که آل احمد بنا نهاد تا سال 57 ادامه پیدا کرد و شهید های قلابی فراوانی ساخت. یکی از شهیدان قلابی خودش بود ، شایع کردند که آل احمد را سکتاندند درحالیکه تا خرخره عرق می خورد و سیگار می کشید. بعد گفتند پسر خمینی را در عراق شهید کردند و خمینی پدر شهیدان شد.
از «شب نامه ها»
پس از پایان دورهء تحصیلی من در دانشکدهء هنرهای زیبا در رشتهء تئآتر به سربازی رفتم و شش ماه نخست را در فرح آباد و یکسال و نیم باقی را به عنوان افسر وظیفه در دانشکدهء افسری تهران گذراندم و تجربه آموختم. پس از آن بلافاصله به فرانسه آمدم. سال 1356 بود. چند ماهی زبان خواندم و سپس لیسانس چهار سالهء تئاتر را که آن روزها در فرانسه برابر فوق لیسانس بود ، رها کردم و با ارائهء ترجمهء دیپلم طبیعی خود که از دبیرستان محمودیهء کاشان کسب کرده بودم ، در دانشگاه نانتر در سال اول رشتهء جامعه شناسی ثبت نام کردم که بعد ها از آنجا لیسانس جامعه شناسی و از دانشگاه پاریس 7(ژوسیو) فوق لیسانس و دورهء پیش از دکترا را گذراندم . مقصودم نوشتن شرح زندگی نیست که جای دیگری می طلبد .ـ …
امروز وقت آن رسیده است که باب این توحش مسدود شود و بر همهء اهل دین و جامعهء دینی جهان فرض است که در برابر این عمل دهشتناک و جنایتبار قد برافرازند و بیش ازین و پس ازین انسانیت را با اتکاء و به بهانهء یک کُد بدوی فسیل شده و بر مبنای یک رسم پوسیدهء عهد دقیانوسی به قربانگاه جهالت نبرند .
14 خرداد 1389
م.سحر
http://msahar.blogspot.com
این نوشته در نیمهء دوم و حول و حوش ِ بیست و دوم ِ بهمن ماه ، یعنی بیش از چهار ماه پیش تحریرشد و پیش از آن که به طور کامل تایپ و پاکنویس شود به دلیل اوضاع خاص و اضطراری آنروز ها ، پنج قسمت نخستین آن تایپ شد و دوسه روزی پیش از 22 بهمن در سایت ها انتشار یافت.
اینک فرصتی پیش آمده و باز هم ضرورتِ زمانه حُکم کرده است تا متن کامل ِمقاله را ـ که شامل ده بخش است ـ پاکنویس کنم و انتشار دهم به ویژه آن که چند روز پیش، نامهء سرگشاده ای از عبدالکریم سروش خواندم که طی آن ، برخی از مقامات روحانی و علمای اعلام حوزوی را به عنوان نجات بخش مردم ایران فرا می خواند واز آنان درخواست می کرد تا به حکومت استبدادی حاکم بر ایران اعتراض کنند.