برنامه ریزان برای مدیریت جهان را به شانگهای راه نمی دهند
دکتر محمد حسین یحیایی
یکی از سازمان های منطقه ای که جمهوری اسلامی آرزوی پیوستن به آن را دارد، سازمان همکاری گروه کشور های عضو شانگهای است. این سازمان با فروپاشی اتحاد شوروی از سوی چهار کشور فدراسیون روسیه، تاجیکستان، قرقیزستان، قزاقستان( همگی عضو کشور های همسود) همراه با چین در شانگهای با نام گروه 5 در آوریل 1996 شکل گرفت. کشور های عضو در راستای منافع خود به آن پیوستند. فدراسیون روسیه در آرزوی باز سازی گذشته دیرین خود، تمایل داشت قدرت نظامی و ظرفیت های اقتصادی را به رخ اعضا و دیگر کشور های منطقه بکشد. چین همراه با انگیزه های اقتصادی، از نفوذ کشور های جدا شده از ترکیب اتحاد شوروی در منطقه سین کیانگ بیم داشت. کشور های دیگر که از جمهوری های سابق شوروی بودند ،خواهان شناسایی مرز های بین المللی خود از سوی جهانیان بودند که بار دیگر زیر نفوذ فدراسیون روسیه قرار نگیرند. ولی آنچه در مرحله نخست از سوی همه اعضا مطرح شد، مبارزه با تروریسم، افراط گرایی مذهبی و جلوگیری از تولید و توزیع مواد مخدر در منطقه و جهان بود. در بخشی از اهداف پیمان شانگهای آمده بود. ً تقویت اعتماد، دوستی و حسن همجواری بین اعضا، همکاری های سیاسی، اقتصادی، علمی، فرهنگی، فنی، انرژی، حمل ونفل، محیط زیست، تلاش در راستای صلح، امنیت و ثبات در منطقه خواست همگی اعضا است و در آن راستا عمل خواهد شد.ً