FROM THE POEM: مـيـوهِ بى تـُخـمـه
“[…} او حقيقت را ، « ميوه بى تخمه » ميدانست ،
و حقيتهاى بى سئوال را ، مصرف ميكرد
و نميدانست كه حقيقت ، آنگاه آفريننده است ،
كه تخمه اش ، سئوال باشد ، […]”
note: clarity, questioning, doubt, truth
Month: جولای 2012
A response to our booklet from Prof. Dieter Metzler, Institut für Didaktik der Geschichte, Universität Münster
***
A reply to the sending of our booklet to Prof. Keller, Insitut für deutsche Sprache und Literatur, Universität Köln
***
***
Manuchehr Jamali and Gita Yegane Arani
Mithraic backgrounds and their Iranian roots
What’s the symbolism of the bull’s raised tail with the three ears of grain
Why do ears of grain grow out of the raised bull’s tail
No bull raises his tail straight up, nor does one or three ears of grain grow at the tip of any bull’s tail. What type of worldview do we see in this symbolism that merges animal with plant life? The image of the “ear of grain” and the early philosophical conceptions tied to this symbol, held a central meaning in the early Iranian civilisation and their religious ideas. A basic concept they held was represented in their equation of growth (as pertaining to plants) and birth (in animal life). » read the full article on farangis.de
Persian Village – with a letter from Prof. Djamalzadeh to my parents Manuchehr Jamali and Farangis G. Yegane
***
Professor Peter Antes from the Institut für Theologie und Religionswissenschaft, Leibnitz Univeristy Hannover, Germany
in response to
Manuchehr Jamali and Gita Yegane Arani-May: Das Denken beginnt mit dem Lachen. Die unsterbliche Kultur des Iran
گوهر شریعت اسلام، رحمانیت و رحمت است. این حقیقت را هنگامی میتوان بخوبی شناخت که بیادآورد که « الله »، حکیم است، وهمه افعالش با « حکمت » سروکاردارند، از این رو نیز احکام اسلامی و حکومت اسلامی نیز همه جوهرحکمت دارند. حکمت چیست؟ حکمت، بکاربردن « شرّ» برای رسیدن به « خیر» است. از آنجا که الله، عالم به همه چیزهاست و غایتش، رحمت است، و میداند که انسان، جاهل و ظالم (تاریک کننده حقیقت) وکنود است، با « غضب » که « شرّ » است، میکوشد که انسان را به « رحمت بی نهایتش » برساند. اینست که با دادن عذاب و شکنجه و تهدید و قتل، به انسان « رحم » میکند و شامل رحمت گسترده خودش میکند. هرگونه عذاب و نقمت و تهدید وشکنجه گری الله به انسان، به غایت همین ایجاد « رحمت ورحمانیت » اوست. مسئله بنیادی، اینست که باید دیده ژرف داشت و در زیر قهر و عذاب و شکنجه الهی، این رحمت بی نهایت الله رادید و ازآن به حد اعلی لذت برد. روشنفکران دینی، بجای ساختن اسلامهای کذائی رحمانی، باید به ملت بیاموزند که چگونه در زیر پوشش قهر و غضب الله، میتوان مغز لذید رحمت الله را چشید. باید شیوه های گوناگون « ماسوخیسم » را به موءمنان بیاموزند تا از عذاب و شکنجه و کشتار حکومات اسلامی، رحمت بی اندازه الله را ببینندو ازآن کام ببرند.