تشنگان دروغین میز مذاکره، و کوزه شکسته جمهوری اسلامی

بهرام خراسانی

“اکنون طنین جیغ کلاغان
در عمق خواب سحرگاهی
احساس می‌شود”
فروغ فرخ زاد

“همه گزینه‌ها روی میز است”؛ “مذاکره تنها راه حل مسئله هسته‌ای ایران است”؛ “همه فشارهای تحریم، بر روی دوش مردم زجردیده ایران است”؛ مداخله بشردوستانه، شعار جنگ افروزان است”؛ “روسیه و چین تشدید تحریم‌ها علیه ایران را رد کردند”؛ “خانم اشتون از سعید جلیلی دعوت به مذاکره کرد”؛ “اسراییل گفت تنها چند ساعت پیش از حمله به ایران، به آمریکا اطلاع خواهد داد”؛ ……. این عبارت‌ها و جمله‌ها؛ تنها بخش ناچیزی از نوشته‌ها و گفتارهای خبری و تحلیلی رسانه‌های همگانی درون یا برون مرزی در چند سال گذشته است. جمله‌هایی که از زبان یا قلم کارشناسان شناخته شده یا ناشناس و حتی مشکوک در این یا آن نشریه و تلویزیون فارسی زبان؛ درسطح جهان پخش می‌شود، و گاه با ناسزاگویی، دشنام، و تهمت‌های دو سویه نیز همراه است. در این سخنان؛ گویا هدف آنست که جمهوری اسلامی را به پای میز مذاکره بازگردانند، و از جنگ جلوگیری کنند؟ در این نوشتار، می‌خواهیم به کوتاهی؛ امکان چنین چیزی را بررسی کنیم.

فیلمی مصلحت اندیش و آلوده به قدرت
یادداشتی بر”جدائی نادر از سیمین”

پرتو نوری علا

جایزه بهترین فیلم خارجی گلدن گلوب امسال به فیلم سراسر حادثه و خوش ساختِ “جدائی نادر از سیمین” به کارگردانی اصغر فرهادی، از ایران، تعلق گرفت. وقتی فرهادی را، تندیس به دست، در کنار هنرپیشه اول مرد فیلم، پیمان معادی، بر روی صحنه دیدم، صادقانه آرزو کردم کاش، فیلمی از ایران انتخاب شده بود که می توانستم به حضورش در عرصه جهانی، افتخار کنم. اما این فیلم به دلایلی که خواهم گفت، برای من افتخار آفرین نبود.

گفتگوی منتشر نشده

پیش از آغاز

گفتگوی مهرداد حریری با داریوش همایون

حریری ــ جناب آقای همایون اگر اجازه دهید من چند سئوال شخصی دارم.
‌
همایون ــ تمنا می‌کنم، بفرمائید.
‌
حریری ــ شما اگر بخواهید زندگیتان را خلاصه کنید، چگونه می‌بینید؟
‌
همایون ــ یک وقتی اصطلاح پویش والائی بکار بردم. والائی (excellence)، پویش هم تکلیفش معلوم است. تلاش برای اینکه به یک جائی برسد این زندگی! حالا نمی‌دانم چه اندازه رسیده، ولی از مراحل بسیار متفاوتی این زندگی را گذراندم که خود این ماجرائی که زندگی را تشکیل می‌دهد برایم جالب شده است. حالا یک مایة خرسندی است. زندگی گذشته است که به طور معمول دست نمی‌دهد. اما هدف همیشه این بوده است که خودم و این کشوری که همه زندگیم است، بهتر بشود و بالا‌تر برود. دومی‌ش نمی‌دانم چه بر سرش آمد، اولی‌ش هم چندان درخشان نشد.

بهار عربی چه سرانجام تلخی داشت!

محمدعلی مهرآسا

بهار عربی واژه یا اصطلاحی بود که در سال ۲۰۱۱ میلادی به قیام و شورش مردم شمال آفریقا از تونس و الجزیره تا مصر و لیبی اطلاق شد؛ و اخیراً این اصطلاح به قیام مردم سوریه هم تفویض شده است. من نمی دانم این اصطلاح را چه کس و مقام و یا موسسه ای به این حرکت و اعتراضِ بخشی از مردم عرب زبان شمال افریقا که خواهان آزادی و حکومت دموکراسی بودند، اهدا کرده است؛ تنها می دانم که این حرکت نه تنها از همان ابتدا بهار نبود؛ و تمام مدارک و شواهد پایان ناخوشی را نشان میداد، بل به زمستانی سخت و زمهریر تبدیل شد که بخش اعظم قیام کنندگان آزادی خواه یعنی مردمان سکولار آن جوامع را یخزده کرده است. برعکس اوضاع درست به کام و میل باورمندان و متعصبان دین اسلام گشته و خوشنودی و شعف مسلمانان قشری و فرصت طلبِ در گوشه خزیده را فراهم ساخته است. تحولی که به هر جهت درنهایت به سود خشک اندیشی و تحجر دین رقم خورد!