اعدام‌های «دهه اول انقلاب»، نه «دهه۶۰»!

حسین باقرزاده

سه‌شنبه ۸ شهریور ۱۳۹۰ – 30 اوت 2011
hbzadeh@btinternet.com

سالگرد فاجعه کشتار سال ۶۷ فرا رسیده است. این کشتار یکی از بزرگ‌ترین جنایات ضد بشری نیمه دوم قرن بیستم میلادی در سطح جهان بوده است. هزاران نفر در طول چند هفته به صورت مخفیانه و به دلایل عقیدتی و سیاسی در زندان‌های ایران اعدام شدند. شدت و وسعت این کشتار بی سابقه بود، ولی نفس عمل پدیده‌ای استثنایی در حیات جمهوری اسلامی نبود. این قتل عام در واقع اوج سیاستی بود که برای چندین سال از سوی حاکمیت دنبال می‌شد: اعدام‌های سیاسی یا عقیدتی فردی یا گروهی بدون محاکمه، یا پس از محاکمات صوری سریع و بدون رعایت کمترین موازین حقوقی و انسانی. معمولا از این کشت و کشتارها تحت عنوان «اعدام‌های دهه ۶۰» یاد می‌شود و عموما مقطع آغازین آن را ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ می‌دانند. این مقطع چگونه انتخاب شده است و دسته‌بندی این اعدام‌ها در قالب یک دهه تقویمی (۶۰) چه معنایی را القا می‌کند؟

مصاحبه اختصاصی «کارزار همبستگی» با دکتر یرواند آبراهامیان در مورد وقایع لیبی

با تشکر از شما برای این که وقتتان را در اختیارمان گذاشتید. آخرین صحبتی که با شما داشتیم زمانی بود که حملهٔ نظامی به لیبی تازه آغاز شده بود. از آن زمان تاکنون اتفاقات زیادی افتاده است. می‌خواستم خواهش کنم که نظرتان را در مورد تحولات شش ماه گذشته در لیبی برای ما بیان کنید.

دیکتاتورها اصلاح نمی شوند …

تلاشی برای شناخت دلایل بن بست جنبش سبز

ف. تابان

این یادداشت بر آن است بگوید پیش فرض های اساسی یک تغییر دموکراتیک در ایران آماده است به جز یک پیش فرض تعیین کننده که جنبش سبز را در موقعیت نامطلوب کنونی قرار داده است… آن چه که محقق نیست وجود یک رهبری ی مصمم به تغییر در جنبش ماست …

سقوط قذافی و سناریوی تحولات آینده ایران

حسین باقرزاده

hbzadeh@btinternet.com

سقوط رژیم ۴۲ ساله سرهنگ قذافی در لیبی برگ دیگری به تحولات سرنوشت‌ساز دنیای عرب در ماه‌های اخیر افزود و بهار عرب را به تابستان کشاند. تا کنون حکومت‌های سه کشور عرب زبان شمال آفریقا، تونس، مصر و لیبی، که بیشترین ساحل جنوبی مدیترانه را در اختیار خود دارند یکی پس از دیگری با قیام مردمی سقوط کرده‌اند. بهار عرب البته به این سه کشور محدود نشده و غالب کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا از مراکش تا یمن را در بر گرفته است.

اقليت های دينی و سکولاريسم

اسماعیل نوری علا

اين نکته اکنون بديهی شده است که حکومتی استوار بر يک مذهب (يا ايدئولوژی ِ) معين، طبعاً و خود بخود، مزاحم معتقدان به مذاهب (يا ايدئولوژی های) ديگر می شود و آنان را به انواع مصيبت ها دچار می سازد. در تاريخ اسلامی شدهء ايران اين وضعيت همواره برقرار بوده است و مذهبی که پايهء حکومت را می ساخته افراد جامعه را به گروه هائی با حقوق متفاوت تقسيم کرده و با معتقدان به ديگر اديان و مذاهب با شدت بسيار عمل می کرده است.