گوهر شریعت اسلام، رحمانیت و رحمت است. این حقیقت را هنگامی میتوان بخوبی شناخت که بیادآورد که « الله »، حکیم است، وهمه افعالش با « حکمت » سروکاردارند، از این رو نیز احکام اسلامی و حکومت اسلامی نیز همه جوهرحکمت دارند. حکمت چیست؟ حکمت، بکاربردن « شرّ» برای رسیدن به « خیر» است. از آنجا که الله، عالم به همه چیزهاست و غایتش، رحمت است، و میداند که انسان، جاهل و ظالم (تاریک کننده حقیقت) وکنود است، با « غضب » که « شرّ » است، میکوشد که انسان را به « رحمت بی نهایتش » برساند. اینست که با دادن عذاب و شکنجه و تهدید و قتل، به انسان « رحم » میکند و شامل رحمت گسترده خودش میکند. هرگونه عذاب و نقمت و تهدید وشکنجه گری الله به انسان، به غایت همین ایجاد « رحمت ورحمانیت » اوست. مسئله بنیادی، اینست که باید دیده ژرف داشت و در زیر قهر و عذاب و شکنجه الهی، این رحمت بی نهایت الله رادید و ازآن به حد اعلی لذت برد. روشنفکران دینی، بجای ساختن اسلامهای کذائی رحمانی، باید به ملت بیاموزند که چگونه در زیر پوشش قهر و غضب الله، میتوان مغز لذید رحمت الله را چشید. باید شیوه های گوناگون « ماسوخیسم » را به موءمنان بیاموزند تا از عذاب و شکنجه و کشتار حکومات اسلامی، رحمت بی اندازه الله را ببینندو ازآن کام ببرند.

( http://www.jamali.info/chashniha )

رحمت، همیشه نقاب « غضب الله » بوده است و خواهد بود. غضب، بی چهره و بی « صورت » است، چون اصل زشتیست، و زشت، اجازه نمیدهد کسی صورت اورا بکشد و مجبوراست که همیشه نقاب « رحمت » به چهرهِ خود بزند، تا « زشتی سهمگین خود » را بپوشاند. رحمانی بودنِ الله، اصل تیره وتارسازنده « اصل غضبانی» بودنِ گوهری الله است. رحمانی بودن و غضبانی بودن، دوچهره جداناپذیر « قدرت الله » ازهم هستند. مسئله ایران، رحمانی کردن الله نیست، بلکه مسئله بنیادی ایران، پشت کردن به خدای قدرت، و روی آوردن به خدای مهر است که دورویگی غضب ورحمت را نمیشناسد. با رحمانی ساختن الله، میتوان مردم را فریفت و غضب الله را زمانی چند، پوشانید، ولی نمیتوان ریشه غضب الله را که گرانیگاه قدرتش هست، ازجا کند.

( http://www.jamali.info/chashniha )

آزادی، سرکشی از « عبدِهرقدرتی شدن » است. عبودیت وعبادت، غایت زندگی جهان و اجتماعِ آزاد نیست. عبدِ قدرت مقدسی نشدن، نه تنها گناه اصلی انسان نیست، بلکه بنیادگذار آزادی و سرفرازی انسانست. قدرتی که از من میخواهد، که جز آنچه او میخواهد، نخواهم، و جز آنچه او میخواهد، نکنم و نیندیشم، و اگر بخواهم، گناهکارم، ریشه کننده آزادی انسانست. انسان را برای پشت کردن به چنین مشیتی، مجازات کردن و عذاب دادن، جنایت کردن، به پیدایش آزادی و سرفرازی و بینشست. ایمان به چنین قدرت مقدسی، برضد « ایده آل آزادی انسان و برضدِ معنای زندگی انسانست ». الهی که ایمان به مشیت خود را، شرط اصلی زندگی در گیتی میداند، اصل فلج سازندهِ خرد انسان، و پیشرفت، و یقین انسان به خود، و سعادت انسانی است.

( http://www.jamali.info/chashniha )