ملتی که آفریننده است، از آزمایشها و اشتباه اندیشی های خود، به بینش میرسد. برای ملتی که با خرد خودش میاندیشد، اشتباهات در بینشهایش پُـر ارزشند، چون اورا به آفرینندگی میانگیزند. و تاریخ هر ملتی، تاریخ اشتباهاتِ گرانبهایش هست
دسته: چاشنی های اندیشه
اهل فارس، ارتا (سیمرغ = ایرج) را، ارتاخوشت مینامیدند (ابوریحان) که بیان خوشه بودن خداهست. زرتشت، اورا « ارتاواهیشت» نامید، تا خوشه بودن خدارا انکار کند. واژهِ واهیشت (بهشت) به بهترین، ترجمه میشود. ولی، «وا + هِشتن»، به معنای آنست که تخمهای ِارتا، با زمین، هشته (جفت) میشود. نطفه خدا در زهدان ِتنِ انسان، هشته میشود. گوهر خدا، ارتا، که جان باشد، با تن انسان، انباز میشود. خدا و انسان، باهم، انباز و یارند
در فرهنگ ایران، انسان، عبدِ الله نیست. خدای ِایران، عبد، خلق نمیکند و از انسان، عبودیت نمیخواهد. انسان، مردم (مر + تخم) است، یعنی تخم ِ سیمرغ (مَر = اَمَر = ارتا) هست. اردیبهشت، ارتاخوشت = ارتای خوشه است. هر انسانی، دانه ای از خوشه سیمرغست. از اینرو، همگوهر خداست، آزاد و مستقل هست
در حفاریات، منشور کورش را یافتند که خطاب به « مردوک = مردوخ = امرئوتی» پیامی از حقوق انسان (مردم) دارد. ولی حفاریات در زبان، کشف مهمتری کرده است. موبدان زرتشتی دو هزاره است که معنای واژه مردم را مسخ ساخته اند و آنرا به « تخم ِمُردنی» ترجمه کرده اند. ولی معنای اصلی ِآن، تخم یا فرزند « مَر = اَمَر = اَمرُو» هست (مر + تخم)، که پیشوند واژه « مر-دوک = امر-ئوئی» است که نام دیگر سیمرغ میباشد. انسان یا مردم، فرزند خداست، و هیچ قدرتی حق ندارد بر او حکومت کند و به او امرونهی کند. ولی کوروش، معنای کل این اندیشه را نگفت
فرهنگِ ایران میگوید: مردم را میازارید
مردم، کیست؟ مردم، هم موءمن، هم کافر، هم مشرک، هم ملحد، هم بُت پرست، هم بیدین هم بودائی و زرتشتی و یهودی و مسیحی و بهائی، و هم کمونیست و هم لیبرال و … هست. مردم که « مر + تخم» باشد، به معنایِ «اصل دوستی و فرزندِ سیمرغ» هست. و نام دیگر سیمرغ، جانان، مجموعه همه جانها، بدون هیچ تبعیضی هست
ما آنگاه آزادیم که حق داریم ازقرآن، انتقاد کنیم
ما آنگاه آزادیم که حق داریم ازمحمد، انتقادکنیم
ما آنگاه آزادیم که حق داریم از هر علمی و ایدئولوژئی انتقاد کنیم. خرد انسان، مرجع نهائیست
در عربی، « عـبـد »، به معنای بنده و غلام و خلاف انسان آزاد است. اسارت انسان در اسلام، با عبد الله بودن، بنیاد گذارده میشود. ما عبادِ الله نیستیم. ما فرزندان خدای ایران، سیمرغیم. ما باهم، سیمرغیم، خدائیم، شاهیم
الله در قرآن کلیدِ همه چیزاست، چون حاکم بر هر چه هست میباشد. ولی انسان، کلید همه بندهاست، درفرهنگ ایران، بدین معناست که انسان میخواهد با همه صمیمی و انباز و یار و «هم-مغز» بشود. انسان، کلید گیتیست، تا با طبیعت و اجتماع و خدا، همزیستی کند
اگر موءمنان به هر دینی، هر روز بجای خواندن دعاو کردن نماز، فقط یک کاربرای شاد کردن انسانی دیگر بکنند، گامی بزرگ برای آباد کردن گیتی برداشته اند، چون خدا نیازی به دعا و نماز ندارد ولی انسانها، نیازبه شادی دارند و شاد کردن (شادونیتن) درفرهنگ ایران، به معنای پرستیدن است
در قرآن، الله، قدرتمنداست، چون در امرونهی، اندازه = قدر – برای انسان میگذارد، ولی در دموکراسی، این انسانست که اندازه میگذارد و بدینسان، سرچشمه قدرت میگردد
بزرگترین دشمنان نوین تفکر فلسفی در ایران، روشنفکران هستند، چون آنها نمیتوانند از بُن جان خود درباره مسائل بنیادی جامعه اشان بیندیشند. فلسفهِ زنده، ازجان خودِ انسان، میجوشد
انسان، درفرهنگ ایران، کلید همه بندهاست – شاهنامه -، چون ازجان او، خرد در سراسر تن اواز حواسش میجوشد و با این خرد، که بیانگر همه نیازهای تن اوست، نگهبان زندگی در گیتی میشود، و بدینسان، بنیاد سکولاریسم گذاشته میشود
دسته‌ها
در پستخانه هپلی
برگرفته از سایت ایران‌لیبرال
در پستخانه هپلی
اسمال در نیویورک
اسمال کوری فرد علا استاد نخ شاکله از قضای روزگار، گذارش به نیویورک افتاده و کلی هیجان زده شده و نیمچه سفرنامه ای هم نوشته که خواندنی است .
در فرهنگ غرب، اندیشهِ پیتاگوراس که «انسان، اندازه همه چیزهاست» و بنیاد حقوق بشرشد، متجاوزاست، چون میخواهد، اندازهِ خودرا به همه چیزها تحمیل کند، ولی فرهنگ ایران، که انسان را کلید همه چیزها میداند، انسان میخواهد یار و انباز گیتی و اجتماع گردد
فرهنگ ایران نمیگویدکه انسان، کلیدحل همه مسائل رادارد، بلکه میگوید که وجود انسان در تمامیتش، کلید حل همه مسائل هست. انسان، آنگاه زندگی میکندکه با کلید وجود خود ( تن و جان ِخود) مسائل زندگیش را حل کند