در فرهنگ ایران، انسان، «مردم» نامیده میشود. مردم که «مـَر + توم» باشد، به معنای بذر، یا فرزندِ «مـَر = اَمَـر = خدای سرشار و افشاننده»، یعنی سیمرغ یا ارتا هست که خرمنست. این تخم در هر انسانی، کاشته شده است که میرُوید و تبدیل به خرمن میشود. ولی آدم دربهشت الله،خودش، بذری نیست، و حق هم ندارد با گدائی، خوشه ای بچیند و حتا این گدائی نیز، بزرگترین گناه شمرده میشود و، هبوط میکند. ولی «مردم» یا انسان ِ «مولوی» که بذراست، از گدائی در بهشت الله، توبه میکند، و به غنای خود، پی میبرد و دربذر وجودش، خرمن رامی یابد
چو آدم، توبه کـُن، ازخوشه چینی
چو کـِشـتی بـذر، آن ِتست خـرمـن
دسته‌ها