سوسیالیسم دولتی اشتباه کرد. اما امروز ما با خطای بزرگ کاپیتالیسم مواجه ایم که برای بدست آوردن سودی کوتاه مدت هر روز بر صورت میلیون ها نفر سیلی می زند و این آن پدیده ای است که حزب چپ در برابر آن می ایستد. اینجا است که فرمول رزا لوکزامبورگ در برابر ما قرار می گیرد: سوسیالیسم یا بربریت! …
تا الله انسانهارا در اجتماع به تصویر «آدم» میسازد، تخم آزاد اندیشی و سرفرازی در انسان، خواهد سوخت و هیچگاه «حق» از انسان نخواهد جوشید.
روزیکه انسان، صورت جمشیدی خود را بازیابد، آنگاه با مـَنـیـدن (اندیشیدن در سرفرازی)، جهان را در داد و آزادی و مهر، خواهـد آراسـت.
دکتر داوود هرمیداس باوند، استاد دانشگاه و تحلیلگر مسائل بین المللی در گفتاری برای دیپلماسی ایرانی به بحران به وجود آمده ناشی از حمله به سفارت انگلستان میپردازد و معتقد است که باید مراقب بود که با نادیده گرفتن شرایط کشور در عرصه بین المللی یک رفتار از مرز مورد نظر فراتر نرود و به بحرانی تبدیل نشود که بر منافع ملی تاثیر گذار باشد.
ما هم همچون میلیون‌ها انسان در کرۀ زمین، دگرگشت‌های سیاسی در سرزمین‌های عربی را پی‌گرفته و می‌گیریم. برافتادن حکومت‌های تبهکار، خودکامه و تروریست پروری از شمار حکومت قذافی دل هر آزاده‌ای را شاد میکند، اما این شادی همواره با گونه‌ای از پرسش ونگرانی آزار دهنده همراه است:«آیا با فروپاشی یک حکومت خودکامه، آزادی و مردم سالاری جای آن خواهد نشست یا گروهی نوکیسه و آدمکُش دیگر جانشین زورگویان دیگر خواهند شد؟
در باره اشغال سفارت انگلیس توسط اوباشان جمهوری اسلامی
سران حکومت برای فرار از رودرروئی با جنبش زنان، دانشجویان و کارگران و توجیه ناتوانی خود عربده کشی پیشه کرده و اوباشان خود را برای اشغال سفارت، گروگانگیری و … بسیج کرده اند. جمهوری اسلامی از موضع اسلام و منافع قشر انگل روحانیت، میهن ما را به پرتگاه سقوط کشانده است و جمهوری ایرانی، جمهوری ای دمکراتیک، لائیک و دادگستر بیش از هر زمان دیگر بعنوان یک ضرورت برای ایران فردا مطرح شده است.
کسیکه به او ظلم شده است، عدالت میخواهد. ولی او در عدالت، فقط مجازات ظالم را میخواهد، و در شدت مجازات و قساوت در مجازات ظالم، تسلیت خود را می یابد و آنرا عدالت مینامد. ولی ایجاد عدالت، برپایه «مجازات ظلم ظالم بر مظلوم»، عدالتیست بسیار خطرناک. چون هر مظلومی، به ظالم کینه میورزد، و عدالتی که برپایه کینه ورزی و کینه توزی گذاشته شد، خود، آغاز پیدایش ِظلم تازه ایست. درست مفهوم عدالتی که برپایه مظلومیت حسین و کینه توزی (ثارالله) پیدایش یافته و اساس تشیع میباشد، و سده هاست که سیاست را در ایران معین ساخته و میسازد، فاجعه آفرین بوده است و خواهد بود.
حقیقت، نیاز به راه ندارد، چون نیروی جاذبه دارد. انسان، جوینده ایست که نه تنها از هر راهی، بلکه از بیراهه ها نیز به حقیقت، کشیده میشود. هر اندیشه ای که تهی از نیروی جاذبه است، برای خود، یک راه میسازد، و میکوشد همه را با زور، بدان راه براند، و آن را «تنها راه مستقیم» میخواند، و هر راه دیگری را انحراف از راه خود میداند. ولی حقیقت، با جاذبه نیرو مندش، هیچ راه راستی نمیسازد. از این رو هر که دعوی داشتن ِ «راه راست» میکند، بزرگترین دروغ را میگوید، و با این دروغش، برضد حقایقی میجنگد که نیروی جاذبه خود را بر «ساختن یک راه راست» ترجیح میدهند. هر انسانی، حقیقتِ زندگی را میجوید، و حقیقت، با جاذبه اش، جوینده را، چه از بیراهه ها و چه از راهها، به خود میکشد. راههای را ستهیچکدام، حقیقت نیستند، و طبعا همه حقایق را نیز منحرف میسازند. زندگی، برتر از هرحقیقتی است، و هر کسی بنام انحراف از راه راست، انسانی را میکُشد، قداست زندگی و خرد انسانی را پایمال میکند.
خبرش به نظر من بسیار مهم بود. ولی ندیدم به ویژه رسانه‌های فارسی زبان خارج از کشور پرخواننده و پربیننده به آن اعتنایی کرده باشند. خبرگزاری‌های جمهوری اسلامی روز سی ام آبان با عنوان «آغاز مجدد فعالیت سیاسی فداییان اسلام با هشدار به جریان انحرافی» اعلام کردند: «جمعیت فداییان اسلام با صدور بیانیه‌ای از شروع مجدد فعالیت‌های این تشکل انقلابی خبر داد و اعلام کرد این جمعیت فعالیت انتخاباتی نخواهد داشت و قصد دارد درباره «تفکر انحرافی» و «بیداری اسلامی» روشنگری کند».
ازبالاترین
درسته حرفای شما. و من یه سوال دارم در همچین مواردی که در سطح کلان دین با ملیت در تعارض می افته چه باید کرد؟
در پاسخ به مجنون :
دوست عزیز ایرانیان قبل از زرتشت درک دیگری از دین داشتند که با ادیان نوری متضاد است. برای آشنایی بیشتر با فرهنگ اصیل ایران که توسط موبدان زرتشتی ، و آخوندها هزاران سال سرکوب و تحریف شده است. رجوع کنید به مقالات استاد منوچهر جمالی. کسانی که واقعا قصد روشنگری دارند باید مقالات و کتب و سخرانیهای استاد جمالی را مطالعه و در آن اندیشه کنند. سایت بالاترین باید برای ترویج و نشر اندیشه های اندیشمندان معاصر ایران که اتگشت شمارند ( همچون استاد جمالی ) باید کمی مسئولانه تر عمل کند. جای تاسف است که در چنین اوضاعی هدف کاربران بالاترین شده جمع آوری امتیاز از طریق اشاعه دوغ و دوشاب. شاید خود رزیم هم از این اوضاع خوشش بیاید. در این سایت بیشتر اوغات موضاعات سطحی و لینک دادن به چند تا سایت مثل روز انلاین و بازتاب . اینکه هنری نیست. برای رهایی مردمان ایرانزمین از فلاکتی که گریبانگیر آنهاست باید به کار روشنگری پرداخت.
آنکه نمیتواند اندیشه ای تازه بیافریند، از ناتوانی، به رد کردن اندیشه ها و آموزه های پیشین، میپردازد و بدینسان دارنده اندیشه یا آموزه ِ رد کرده را، نه تنها به مقاومت، بلکه به تازه کردن آن اندیشه و آموزه میانگیزد و نیرو میدهد. او هر چه بیشترآن اندیشه و آموزه را رد میکند، بیشتر آنرا مقاوم و باقی و طبعا اثبات میسازد. خیلی از اندیشه ها و آموزه ها برای آن ازسرزنده شده اند و مانده اند، چون آگاها نه یا نا آگاهانه همیشه رد شده اند. رد کردن، نشان نا توانی در آفریدن اندیشه تازه هست.
Atheist writer Rafigh Taghi killed in Azerbaijan
شصت و شش سال پیش، در ٢٠اُم اسفند ماه ١٣۲۴ خورشیدی، در دِل کاخ دادستگری در مرکز تهران، تاریخ‌دان، زبان‌شناس، حقوق‌دان و آزاداندیشِ آذریِ ایرانی، زنده‌یاد احمد کسروی تبریزی، به همین “جرم”، یعنی نقدِ اسلام، و در پیِ تکفیر کسانی که خود را مجتهد و مرجعِ اخلاق می‌دانستند، به همین شیوه، یعنی با چاقو، به فجیع‌ترین شکلی به همراهِ منشیِ خویش، از پای درآمد. کسروی و رافق تقی‌لی، هر دو در میانِ سکوتِ چندش‌آور و ریاکارانه‌یِ اهل قلم و روشنفکری، جانِ خویش را در راهِ اندیشه‌یِ خویش از دست دادند. با این حال و با کمال تأسف، نه احمد کسروی نخستین قربانیِ خشونتِ مذهبی بوده است و نه رافق ناظر اغلو واپسینِ قربانیِ آن خواهد بود.
از نهرو آموختم
ترجمه: بهرنگ رجبی
تاریخ ایرانی: وی. اِس. نایپل، برندۀ جایزهٔ نوبلِ ادبیات، چندین بار به ایران سفر کرده است. اولین بارش سالِ ۱۳۵۸ بود، چند ماه پس از انقلاب، و حاصلش سفرنامهٔ مفصلی شد. از جملهٔ دیدارهای آن سفر یکی هم با شیخ صادق خلخالی بود، در اوجِ شهرت و خبرسازی، که ترجمهٔ روایتِ نویسندهٔ ترینیدادی از ماجرا‌هایش پیشتر در همین سایت منتشر شد. شانزده سال بعد در بهار ۱۳۷۴ و در سفری دیگر به ایران، نایپل باز راهیِ قم شد تا با قاضیِ عزلت‌نشین دیدار تازه کند. این روایتِ اوست از این احوالپرسیِ دوباره.
هیچ چیزی فانی نمیشود. «فنا»، در وغیست که اجتماع را دوزخ میسازد. انسان، خوشه تخمه های گفتار و کردار و اندیشه هائیست که در سراسر زندگیش در اجتماع میپراکند و همه در نهان مردم کاشته میشوند، و همه در فردا و پس فردا از نو، میرویند. انسانها در اعمال و افکار و اقوالشان در ضمیر و روان مردمان، دفن میشوند، و همه سپس از وجود مردمان در آینده در اجتماع نا آگاها نه سبز میشوند، و سرنوشت اجتماع را در آینده، معین میسازند. « فـنا »، بزرگترین دروغیست که بر آن، ایمان به آخرت و عدالت و سعادت نسیه، در جهان دیگر، ساخته شده اس.