آنانکه که برضد «اندیشیدن آزاد ومستقل فردی» هستند، میکوشند که « خودپرستی اُمـّتی» و «خودپرستی ملی» و« خودپرستی قومی وزبانی وحزبی»، و« خودپرستی طبقاتی» را جانشین اندیشیدن آزاد فردی بسازند، که آنرا بنام «خودپرستی فردی»، زشت میسازند وجرم میشمارند وبدترین گناه میدانند. این گونه خود پرستیها را، بنام خدا یا حقیقت ویا علم ، مقدس میسازند ، وبدان حقانیت مطلق میدهند. این تنگ بینی هاست که اهرم انقلابات خونین میگردد ، و آزادی واستقلال فردی را به نام خودپرستی ، ازبین میبرد، و تحریم میکند وجنایت میشمرد . درفرهنگ ایران ، خود پرستی فردی را « منی کردن » میخوانند، و برترین طغیان برضد خدا وحقیقت میشمارند، درحالیکه «منی کردن» که « منیدن» باشد، اندیشیدن انسان (= من= مانو) برای نگاهبانی جانست ، وبرضد قهروتهدید وکینه ورزیست . چنین منی با چنین منیدنی ، هیچگاه خودرا آلت دست این گونه خودپرستیها امتی وملی وقومی وطبقاتی و زبانی وحزبی نمیسازد . انقلاب برپایه این خودپرستیها، نابودسازی انسانیست که دراثر آزاد اندیشی ، بنیاد حقوق بشراست.
دسته‌ها