نای
دو ترانه؛ در ستايش استاد منوچهرِ جمالی
(پيشکش به دوستداران استاد؛ بهويژه دوستِ نازنين، رضا ايرانی)
تا رويدمان دوباره زين خاکِ کهن
آن نو بُنِ شاخآورِ پُربارِ گُشَن
سرچشمهیِ جوشندهیِ جان، آمده است
از نایِ منوچهرِ جمالی، به سخن!
سيمرغ، کهنْخدایِ ايرانیِ ما
نورُستهیِ خاکسترِ ويرانیِ ما
از نایِ منوچهرِ جمالی، به جهان
سر کرده، به صد نوا، فراخوانیِ ما!
م. سهرابی
دوشنبه، 12 دی 1390، 2 ژانويه 2012