ضعیف ، امروزش همیشه بـداست ، و همیشه منتظر فردای بهتریست که اگر بخواهد ، میآید. توانا، هر روز بـدی را تبدیل به فردای بهتر میکند، و هیچگاه منتظر کسی نمینشیند که فردای بهتری خواهد آورد. توانائی انسان را بنام ِ «کِـبـر ِطغیان کننده برضد الله»، تبدیل به ضعف کرده اند
برچسب: چاشنی ها
اگر فردا، امام زمان به ایران بیاید نخستین کار خیری که خواهد کرد آنست که دستور خواهد داد سر همه ملاها را ببرند، ولی ما حتما جلوش را خواهیم گرفت
همیشه با حکومتِ عـقل است که در جامه، جنون، خلق کرده میشود. دیوانگان اجتماع، همیشه مخلوق حکومت عقلی هستند که هر که جز او میاندیشد، باطل میشمارد و او را کافـر و یا مجنون میسازد
انسان، «بُن بودن یا اصالتِ» خود را در درک دو تاریکی ِگذشته و آینده، در می یابد. در میان این دو تاریکیست که در می یابد که او، هم آغاز گذشته و هم آغاز آینده هست. برای آغاز آینده بودن، بایستی آغاز گذشته هم شد. انسان، تاریخ را همیشه از نو میشناسد و میافریند. این دو تاریکی آینده و گذشته، انسان را «به هستی یافتن از خود»، یعنی به افراختن از گوهر خود، میانگیزد
خدا، یک مفهوم انسانی هست که با تحوّل انسان، تحوّل مییابد. خدائی که با تحول انسان، تحول نیابد، بزرگترین آزارنده انسان میگردد. در این تحوّل، مفهوم اول، خرافه میشود، و مفهوم دوم، حقیقت میگردد. وجودِ خدائی که همیشه همان میماند که بوده است، برضد انسانست که متحولست
هر قدرتمندی، سائقه قدرتخواهی را در همه برمیانگیزد، و جنگ قدرتهائی که جوانه میزنند، با قدرتمند، شروع میشود، و این قدرتها مجبورند همدیگر را ببلعند، تا یکی باقی بماند، ولی آن قدرتمند، از نو برانگیزنده نوین قدرتخواهی در همه میشود
اخلاقی که بر پایهِ ترس از الله مقتدر، و واسطه هایش بر روی زمین است، سرچشمه ضد اخلاقست. با ترس از قدرت، فساد و انحطاط انسان، آغاز میشود
آنکه «اسلام راستینی» میسازد، مجبور است که تا میتواند، دروغ بگوید، ولی نام این «دروغ مقدس»، «حکمت» است که با آن میتوان همیشه بر مردم «حکومت» کرد
آنها منتظر ظهور امام زمان در جهان هستند. ولی ما منتظر ظهور انسان، ظهور خودمان در اجتماع و جهانیم. ما نیاز به ظهور خود داریم، تا جهانی را که اسلام، و یرانساخته، از نو آباد کنیم
مسئله ایران بیش از دو هزار سالست که «آخوند» است، نه زن، نه اقتصاد، نه سیاست، نه سرمایه داری. «زن» در فرهنگ ایران، به معنای «زادن» و «شناختن» است. حقیقتی و نوری، حقیقت و شناخت واقعیست که از «گوهر مادینه انسان» زائیده بشود. هر انسانی، آبستن به حقیقت است. هر انسانی، هر تنی، در گوهرش، زنست، سرچشمه است، مبدء زندگی و روشنائی است. «تن» در مرد و زن هردو، به معنای زهدان زاینده است. ما حقیقتی را که از تن، زاده نشود، حقیقت نمیدانیم. این آخونداست که انسان را از سرچشمه حقیقت شدن میاندازد. پوشیدن چنین حقیقتی و روشنائی، بزرگترین ستم و فساد در ارض و جنایت به بشریت است. کیست که سرچشمه شناخت حقیقت را به ما می بندد؟: آخوند. آیا حل مسئله آخوندها، ریختن خون آنهاست؟ ولی آخوند، میخواهد زن را که وجودش، زیر آب حقیقت آسمانی او را میزند، به تاریکی براند و ناپیدا سازد و دروغ آسمانیش را بچای آن، بر همه چیره سازد
State حالت است، نه حکومت. نه تنها زمان «حکومت بر ملت» پایان یافته است، بلکه زمان «حکومت برپایه حِکمت و حُکم، چه از الله باشد و چه از قدرتمندی باشد» پایان یافته است. هنگامی که اقوام و طبقات و قبایل و خانواده ها و پیروان ادیان و مذاهب گوناگون، حالت باهم آراستن و باهم سامان دادن ِیک جامعه را بیابند، این «حالت»، آنچیزیست که ما به غلط، حکومت میگوئیم. این مسئله براساس تحول یابی همه به حالت تفاهم و همپرسی و هم آرائی نهاده میشود
با ساختن «یک حکومت دموکرات»، دموکراسی در جامعه پیدایش نمییابد. بلکه با «مردمان آزاداندیش و باز» در جامعه هست که حکومت دموکراسی واقعی، زاده میشود. پیدایش دموکراسی، نیاز به «جامعه تفاهمی» دارد. جامعه ای که میتواند در «تفاهم» بدون کاربرد زور و تبلیغات دروغین و هوچیگری و مردم فریبی، در زمانهای اصطراب و اضطرار، تصمیم بگیرد، و به خود، سازمان دهد
با یقین به نیرومندی و سرشاری ِگوهر (فطرت) انسانست که انقلابِ حقیقی در اجتماع، آغاز میشود. با «یقین انسان به خودش» هست که خردش ، راهگشای زندگی و حکومت و اقتصاد و حقوق میگردد. ایمان به یک دین یا یک ایدئولوژی یا یک حقیقت، نابود سازنده چنین یقینی است
انقلابی که ما در ایران داشتیم، انقلابی بود که یک کور، با عصای شریعتش، ملت را تبدیل به کورانی میکند که با عصای آن رهبر کور، راه بروند. ولی فرهنگ ایران، انقلاب خردهاست، و خواهان نوزائی خردهای آزاد و مستقلست که با چشمهای خورشیدگونه خود، هم روشن کنند و هم با روشنائی خود ببینند
دموکراسی بر بنیاد آزادی ِانسان، به عنوان «اصل ابتکار و نوآوری» بنامیشود. اینکه از اسلام یا مسیحیت یا یهودیت … میتوان دموکراسی را با فن و فوت تاءویل، بزور بیرون کشید، درست نشان فقدان نیروی ابتکار در آنهاست. آنها هیچکدام، مبتکر دموکراسی نیستند. دموکراسی با بسیج ساختن توانائی انسان، به نوآوردن در هر گستره ای (قانون، اخلاق، اجتماع، اقتصاد) ممکنست