هفتاد سال از تاسیس حزب توده می گذرد. یکی از تبعات بسیار مهم تاسیس این حزب که کمتر مورد بررسی قرار گرفته، به وجود آمدن جریانی است که امروز به نام ملی – مذهبی معروف است. پیدایش جریان ملی – مذهبی واکنش مستقیم گروهی از اسلامگرایان شهرنشین بود در برابر نفوذ چشمگیر حزب توده در بین جوانان و به ویژه دانشجویان. این اسلامگرایان هم از روحانیون سنتی متمایز بودند و هم از اسلامگرایان افراطی.
mehdi@ps.au.dk
تمام گزارش های رسمی سازمان ملل ملل متحد در مورد جهان عرب نشان می دهد که بیست و دو کشور عرب از جمله ثروتمندترین و در عین حال عقب افتاده ترین جوامع جهان هستند. این گزارش ها توسط صهیونیست ها تهیه نشده، بیشتر پژوهندگان و نویسندگان این گزارش ها عرب تبارند.
mehdi@ps.au.dk
به سه دلیل دین نمی تواند پایهء دمکراسی باشد.
اول اینکه نقش دین ایجاد دموکراسی نیست. هیچ دینی وجود ندارد که که رسالت خود را ایجاد دموکراسی یا حتا بسط آن اعلام کرده باشد. آیا کسی دینی می‌‌شناسد که پیامبرش وعدهء دمکراسی به پیروان اش داده باشد؟ اگر چنین نیست، بنا بر این اصولاً بحث دین و دمکراسی و به طور مشخص تر اسلام و دمکراسی، که این همه کتاب و مقاله راجع به آن نوشته می شود، اصولاً موضوعیت ندارد. یعنی‌بحثی‌است به دون معنی و عاری از موضوع.
آقای سروش مثل دیگر کسانی که به اصلاح طلب و ملی مذهبی معروف شده اند سعی میکند برای اصلاح طلبی اسلامی سند هویت بسازد که ما تنها نیستیم و اندیشمندانی چون ارکون و ابوزید و فلان و بهمان هم اصلاح طلب اسلامی بودند. برای اینکه اصلاح طلبی اسلامی ریشه ی تاریخی محکمی پیدا کند و از حد ماجراجویی مثل سید جمال الدین اسدآبادی افغانی حسینی بالاتر برود …