دموکراسی از دیدگاه آئین بهائی

بسط دموکراسی از دو سو: اخلاق فردی و صلح جهانی

فرح دوستدار

پیشگفتار
لازمه استقراردموکراسی مدرن که در چهارچوب حکومت های ملی شکل یافت ترک سنت‌های رفتاری، فکری و ایمانی گذشته بود که با اصول آزادی و برابری انسانها ناهماهنگ مینمود. همزمان با پشت کرد به دین اخلاق و نوع دوستی نیز معنای سابق خود را از دست دادند، بدون آنکه معنای جدیدی از اخلاق در اذهان عمومی جا افتد. هم اکنون بقای دموکراسی لیبرال بیش ازهرچیز به نیروی قانون وابسته است بدون وجود ضامن وجدانی واخلاقیاتی همه پذیرکه بتواند آزادی و نظم راهم آهنگ ساخته، فساد را درسیاست و اقتصاد پیشگیری نموده و توزیع عادلانه ثروت را بدون جبروخشونت ممکن سازد. ازسوی دیگردموکراسی تنها درحیطه کشوری قادر به برقراری صلح و آرامش است. درسطح بین المللی فاقد قوه اجرائی بوده وتوانائی برقراری صلح و جلوگیری از جنگ را دارا نیست. ازاینرو دموکراسی های کنونی از دوسو آسیب پذیرند: در آغاز آن بواسطه عدم ضمانت وجدانی واخلاقی ودر انتهای آن بخاطرکمبود نظام دموکراسی درسطح جهانی وحاکمیت زور. آموزه های بهائی اصول اخلاقی مدرن وجهان شمولی را پی ریزی میکند که از هر دوسو، در زمینه اخلاق و درسطح بین المللی، دموکراسی لیبرال و کشوری را بسط داده آنرا ازسوئی با نیروی اخلاق و وجدان استحکام می بخشد وازسوی دیگردرسطح جهانی زمینه برقراری نظامی عادلانه و صلحی پایدار را مهیا مینماید. گسترش دموکراسی به حیطه اخلاق و بسط عدالت اجتماعی دگرگونیهای بنیادینی را در نظام حکومت های دموکراتیک موجب گشته و برخی از قواعد کنونی آنرا زیر سؤال میبرد.