موسوى: مردى براى تمام فصول

عباس ميلانى

مردان سنتى ايران، به ويژه از نوع كسانى كه در مقام هاى رهبرى جمهورى اسلامى اند، اغلب براى اشاره به همسران خويش از واژه “منزل” استفاده مى كنند. كاربرد اين واژه ريشه در اين واقعيت دارد كه آنها مى خواهند از اين راه “غيرت و شرف” مردانه خويش را حفظ كنند. به گمانشان نام زن هم بخشى از عترت اوست و اگر نا اهلى حتى نام همسرشان را بشنود به غيرت مردانه شان بر مى خورد.

جنم انسانى ميرحسين موسوى را مى توان، از جمله، در اين واقعيت سراغ كرد كه او به زنى چون زهرا رهنورد دل باخت و او را به همسرى و همراهى برگزيد. زمانى كه در حدود سال هاى پنجاه نخست با هم آشنا شدند، زهرا رهنورد نامى پرآوازه در عرصه فمينيسم اسلامى بود. در عين حال مجسمه ساز و منتقدى نامدار و از ستارگان حلقه هاى روشنفكران مذهبى ايران به حساب مى آمد. در آن سالها اين گونه حلقه ها در ايران رواجى تازه پيدا كرده بود. شايد رهنورد شهرت خويش را بيش از هر چيز مديون نظرات سياسى اش بود. در آن روزگار نقد پدر سالارى در محافل دانشگاهى غرب رواجى تمام داشت. اما رويكرد رهنورد به اين جريان فكرى، از نوعى ديگر بود. در سخنرانى هائى كه اغلب براى انجمن هاى اسلامى دانشجويى نوخاسته ايراد مى شد، مى گفت بى شك در اسلام مى توان جنبه هايى زن ستيز سراغ كرد اما تأكيد داشت كه اين مايه هاى زن ستيز الزاماَ جزيى از جوهر اسلام نيست. رواجشان را مديون سيطره مردان در اسلام مى دانست.