در شرایطی که قدرت، دین است و دین، قدرت، تدبیر چیست؟ از کدام یک باید رهایی جست؟ از قدرت و یا از دین؟ آیا چنین چیزی امکان پذیر است؟ یعنی که آیا میتوان آنچه از هم جداناشدنی است تجزیه نموده، یکی را سرنگون و دیگری را در زربفت پیچیده با سلام و صلوات از اریکه قدرت روانه ی جایگاه سنتی اش، مسجد و حوزه های علمیه ساخت؟ …
بیش از سه دهه است که دین، خود شمشیر برگرفته و بدون واسطه ی شاهان بر جامعه سلطه افکنده است. یو غ شریعت را بر گردن مردم آویخته، آنها را از ابتدایی ترین حق و حقوق انسانی محروم ساخته و تا حد رعیت و بنده تنزل داده است. با این وجود، هنوز هستند بسیاری که دین را در آفرینش شرایط موجود در مرکز چیزها قرار نمیدهند و نقش آنرا فرعی تلقی میکنند …
• اگر خطبه ولی فقیه را در ۱۴ خرداد (۸۹) جدی بگیریم، دریابیم که رهایی از زندان بزرگ ولایت، از نقد و نفی مرجعی میگذرد که ولی فقیه برای بقای خود بدان مراجعه میکند. ولی فقیه با رجوع به الله و پیامبر و امام است، که میتواند مردم را از ابتدایی ترین حق و حقوق انسانی شان محروم بدارد، شمشیر بر هر گردن برافراشته ای فرود آورد و و در دفاع از صراط مستقیم، دست به جنایت علیه بشریت بزند …
ظاهرا مقام های قضایی و امنیتی در پیروی از مصلحت نظام که تنها از طریق ولی فقیه تشخیص داده میشود، تاکنون از دستگیری و محاکمه آقای موسوی، رهبر جنبش سبز، خود داری کرده و به خواسته های اصول گرایان درون و بیرون مجلس شورای ولایت مبنی بر مجازات سریع “سران فتنه” بی اعتنایی نموده اند.
واقعیت این است که بانگ الله اکبر، هراسی در دل رژیم ولایت نیندازد. چون نظام ولایت خود حافظ و نگهبان الله اکبر بوده است و عامل نهادین ساختن آن در شعور و آگاهی مردم. هیچ کس بهتر از آیت الله ها و حجت الاسلام ها، الله را نمیشناسند. آنها خوب میدانند که الله اکبر افسانه ای بیش نیست، مثل افسانه ی فرود آمدن جبرئیل از آسمانها و ایستادن بر فراز دو افق شرق و غرب و برگزیدن محمد و وادار نمودن او به قرائت (محمد امی بود). آیت الله ها، علما و فقها بخوبی آگاهند که الله، خدایی ست که محمد برای قدرت و اقتدار خود خلق کرده است. الله هرچه بزرگتر و عظیم تر، قهارتر و خشن تر، بهمان سان محمد. محمد الله ی را اختراع کرده است که چیزی جز بندگی و عبودیت، تسلیم و اطاعت و تقلید و تبعیت نخواهد. او الله را اکبر خواند که بتواند برای رضا و خشنودی اش شمشیر خود را بکار گیرد و سر مشرکان و کافران و منافقان، یعنی تمام آنانی که نسبت به توحید و نبوت شک و تردید بخود راه داده بودند، بر زمین افکنند.
در روز یکشنبه، ۱۹ اردیبهشت (٨۹) ۵ نفر از بهترین فرزندان این آب و خاک به جرم «محاربه» به دست الله به دار مجازات آویخته شدند. هر کس این واقعیت را انکار کند یا از حقیقت گریزان است و یا خود را به نادانی و نابینایی میزند. چرا که آئین الله، آئین قدرت است و خشم و خشونت، انتقام است و کین خواهی. اعدام هایی که در رژیم ولایت بوقوع می پیوندد، بیانگر این واقعیت است. آیا میتوان سندی بهتر از این اعدام ها در اثبات ذات خشونت بار، انتقامجو و کین خواه الله، ارائه داد؟
شنبه ۱٨ ارديبهشت ۱٣٨۹ – ٨ می ۲۰۱۰
کارشناسان، متخصصین تسلیحات اتمی و سازمانهای جاسوسی، ازجمله سازمان سیا ( سی. آی. ای) تا کنون نتوانسته اند با اطمینان خاطر بگویند که جمهوری اسلامی در پی کسب اسلحه ی کشتار جمعی ست. بیش از ۲۰ سال پنهان کاری و خریداری طرح و تکنولوژی بمب اتمی در بازارهای سیاه، سوء ظن های بسیاری نسبت به قصد و هدف سران رژیم ولایت بوجود آورده و سبب تنش و خصومت بین ایران و قدرتهای جهانی، بویژه آمریکا و اسرائیل گردیده است که هنوز ادامه دارد. پیش از ظهور محمود احمدی نژاد، بازی هسته ای موضوع داغ و حساسی نبود. در تعیین استراتژی و تاکتیک آن از نفوذ شریعت- توحید و نبوت و امامت- در امان بود. بنظر میرسید که بازی هسته ای با محاسبه سود و زیان و در نتیجه در مسالمت و مذاکره به پیش رانده میشد. یعنی که دولت حجت الاسلام محمد خاتمی به تعامل با قدرتهای جهانی، تمایل داشت. بهمین دلیل است که اصولگرایان او را به “انفعال ” اگر نه خیانت متهم میکنند.
• در حالیکه قدرت را آقای موسوی فرع قضیه میخواند، بدرستی معلوم نیست که چرا و به چه دلیل باید بر سر حداقل ها به توافق برسیم. تنها کسب قدرت است که نیازمند تقلیل خواست ها و جذب اکثریت است. اگر آقای موسوی خواستار «جامعه ی مطلوب در خور ایرانیان» است چه نیازی ست که خود را به کف مطالبات برسانیم؟ مگر جنبش، زمان بر و به صبر و استقامت نیازمند ندار؟ توافق بر سر مطالبات حداقلی حکایت از کوتاه بودن زمان و مبرم بودن وظیفه میکند …
شنبه ۲۲ اسفند ۱٣٨٨ – ۱٣ مارس ۲۰۱۰
در هیچ زمانی شرایط اینگونه مساعد برای رهایی و آزادی از یو غ معصومیت و شریعت* نبوده است. البته اگر بجای مماشات با شریعت، به بر شمردن نگون بختی ها، سیه روزی ها و عقب مادگی های حاصل از سلطه آن بر گفتار و کردارمان، ادامه دهیم. چرا که سی سال حکومت شریعت ما ایرانیان را مجبور ساخته است که مستقیم در چهره ی معصومیت و شریعت، و جلوه نهادین آن “روحانیت” و حوزه های علمیه بنگریم. مهم نیست که با چه معیاری، مادی و یا معنوی، اقتصادی و یا حقوقی، مارکسیستی و یا لیبرالی به دستاوردهای حکومت معصومیت و شریعت و یا حکومت ولایت، بنگری، یک واقعیت انکار ناپذیر است: جامعه ایران از بدو ظهور ولایت بر مسند قدرت، بسوی اسارت و بندگی و محرومیت از حق و حقوق بشری شتافته است.
نسل حاضر نمیتواند اشتباهات نسل گذشته را تکرار کند. نسل امروز به تجربه در یافته است که تا ریشه معصومیت و شریعت از بیخ و بن بر کنده نشود، رهایی و آزادی و کسب ابتدایی ترین حق و حقوق بشری، همچون یک رویا باقی خواهد ماند …
ولی فقیه میتواند بعنوان فرمانده کل قوا بر فراز ناوگان جماران، لاف فتح و پیروزی بر دشمن و غلبه به عقب ماندگی علمی و صنعتی بزند و مورد تایید و تصدیق مجلس دست نشانده “خبرگان ” رهبری، قرار گیرد، و خود را محور جهان بداند. اما مردم رای خود را صادر کرده اند. خامنه ای قاتل و ولایت باطل است …
آیا باید سخنان “رهبر معظم انقلاب ” را که در دیدار با رئیس و اعضای مجلس “خبر گان ” ایراد نمود جدی گرفت؟ یا باید فکر کنیم که رهبر معظم وقتی به تعریف و تبین دقیق نظام اسلامی می پردازد، روضه خوانی میکند و ارتباطی به سرنوشت ما و سرنوشت جامعه ما ندارد؟ البته تردیدی نیست که سخنان رهبر بیشتر به هذیان گویی شباهت دارد و به آنچه از یک مغزی مالیخولیایی بر میخیزد. چرا که در رویا و خلسه بنگ و افیون است که میتوان بدوران افسانه ای رسالت و امامت بازگشت و جهان را به تسلیم و اطاعت فراخواند.
۲۲ بهمن ٨٨، نشان داد که مدینه ی فاصله ی ولایت در لجنزار تباهی و انحطاط غرق گردیده است. زندانیان و اسیران خود را در حالیکه غل و زنجیر فریب را بر وجود خود میکشیدند، فراخوانده بود که سی و یکمین سال حکومت شریعت و شمشیر را جشن گرفته و به پایکوبی برخیزند. از ملت و غرور ملی، از ایران و ایرانی ، از پیشرفت در علم و صنعت و تکنولوژی، بویژه فنآوری هسته ای و فضایی، از مدیریت جهان و سلطه بر آن، از خوشبختی و سعادت، از بهزیستی و رفاه مادی و معنوی که بدست آورده، از عدالت و برابری و از جایگاه رفیع نظام اسلام در تاریخ بشریت، چه سخنان یاوه که نسرودند و در بوق و کرنای رژیم دین، ندمیدند. از گفتمان اسلامی خبری نبود. گفتمان، ایرانی شده بود. ترفند شریعت پس از سی سال کهنه و پوسیده گردیده بود. در ۵۰ میلون نفری که از سراسر ایران به تهران انتقال داده و در ۴۰ کیلومتر گسترانده بودند (البته به تخمین بسیار محافظه کارانه رسانه های رژیم)، نه شوری وجود داشت و نه هیجانی و نه گوش شنوایی. چرا که آنها به تکلیف شرعی خود عمل نموده ، وجود خود را همچون رعیتی اجاره داده و برای دریافت دستمزدی ناچیز و یا لقمه ی نانی و یک نوشیدنی، و یا از ترس انتقام رئیس و کارفرمای دولتی به بندگی خود گردن نهاده بودند. آیا این مردم از محرومیت خود، محرومیت از ابتدایی ترین حق و حقوق انسانی خود آگاه بودند؟ آیا میتوان آن مردمی را که سر خود بزیر افکنده، کنند و گویند، و کورکورانه اطاعت نموده و فرمان برند، آگاه به حقارت و خواری خود دانست؟ آیا آنها را میتوانی چیزی بیشتر از رعیت با حق و حقوقی محدود و جابرانه پنداشت؟ آیا آنها میدانند که از آنچه انسان را از حیوان جدا میسازد- یعنی آزادی و آگاهی بدان- محرومند؟ هرچه که هستند، همان انسان هایی هستند که مدینه فاضله ولایت به آنها می بالد. انسان آزاد و مستقل در ستیز و خصومت است با شریعت و نمیتواند در دوران ولایت پرورش یابد. مدینه ولایت به رعیت نیازمند است، به کسی که در بند است و وابسته و ناآگاه باسارت خویشتن. نه انسانی مختار و متعقل. نمایش توده ی رعیت ها بود که به قول ولی فقیه جهان را در ۲۲ بهمن ٨٨، “مبهوت” ساخته بود.
مدینه ی فاضله ای که رژیم دین در تولد آن جشن و سرور بپا میکند، مدینه فاضله ای ست که تحت شریعت و شمشیر برهبری کسی که او را مقدس و آسمانی، زاهد و پاک و با تقوا، ظلم ستیز و بت شکن، معصوم و خطاناپذیر و یا امام، می نامیدند، نظام ارباب- رعیتی را برپا نمود. امام نماد شریعت بود و شمشیر. تحت فرمانروایی الهی امام خمینی، همه ی زهد ور زان و مومنین از حوزه های علمیه، خروج یافتند که درختان سبز شریعت را در سراسر جامعه بکارند، رفتار و گفتار تمامی جامعه را تابع نظم و نظام شریعت در آورند و همگان را به رعیت یک ارباب با قدرت مطلق، مبدل سازند. آیت الله ها و حجت الاسلام ها، علما و فقها، بی درنگ به تغییر و دگرگونه سازی تمام نهادهایی پرداختند که مارکسیست ها آنرا عرصه ی رو بنایی جامعه نامیده اند، از جمله باورها، ارزشها، عادات و رسم و رسوم و سنت، نهادهای سیاسی و یا قانونی و غیره. بدین منظور، نظام کیفر خواهی و انتقامجویی بر اساس شریعت بر قرار و “محارب” وارد نظام قضا گردید و بعدها قصاص و سنگسار، شلاق و تازیانه، بازجویی و تجاوز و شکنجه بدان افزوده گردید، و بلحاظ، خشونت و بیرحمی، ترس و وحشت آفرید، حتی در دوران کوتاه “بهار آزادی.” بزودی سکوت و خاموشی بر قرار گردید.
بعضا بر این عقیده هستند که در شرایطی که مردم ایران با هر باور و ایده و عقیده ای، برخاسته و مشخصا با مطالبه آرای خود نشان داده که با خواستی دموکراتیک به میدان آمده اند، نباید و صلاح نیست که وارد نقد دین بشویم. حمله بر دین ماجراجویی ست. مردم، دین باورند و نقد باور آنها خصومت و خشم بر انگیز است و صدمه ای ست به جنبش سبز. بهمین دلیل اغلب شرایط کنونی را به گونه ای تجزیه و تحلیل میکنند گویی که دین در بنای آن نقشی نداشته است و هنوز هم ندارد.
حتی بعضا دین را مبرا از خطا میدانند. که دین اسلام، خشم و خشونت و بیرحمی، و فریب و حیله و ریاکاری را بر نمی تابد. که شریعت را با شمشیر سر و کاری نیست. حساب قدرتمداران را باید از دین جدا ساخت. که شرایط کنونی آماده است برای قدرت ستیزی نه برای دین ستیزی. گویی که میتوان قدرت ستیزی را از دین ستیزی جدا ساخت. حال آنکه، زمانی میتوانی به ستیزه با قدرت بر خیزی که آماده باشی که با دین رو در رو قرار بگیری. یعنی که در چهره ی واقعی دین و تجلیات آن در واقعیت عینی بنگری، از ولایت فقیه گرفته که دشمنان خود را “منافق ” و “کافر ” شناسایی میکند و نابودی آنها را بشارت میدهد، تا امام جمعه ای که بر منبر خطابه به رئیس قضات برای اعدام دو محکوم سیاسی دست مریزاد گفته و خواهان اعدام های بسیاری میشود تا اقتدار نظام اسلامی پایدار بماند. و نیز تا آن بازجویی که شکنجه و ضرب و شتم متهم را در نیم روز متوقف میسازد که به حمد و ستایش خداوند بشتابد.
اگر آیت الله ها و حجت الاسلامها و طلبه ها، رئیس جمهور و کارگزاران و فرماندهان نظامی و امنیتی ولی فقیه، گشت های ارشادی و سازمانهای نهی از منکر و اماکن، تجلی دین نیستند، تجلی باور و ایمان به شریعت اسلام، نیستند، تجلی چه چیزی هستند؟ این پرسش از زندانیان سیاسی سالهای ۶۶ و ۶۷ مبنی بر آیا مسلمانی یا مارکسیست، تجلی چیست اگر تجلی شریعت اسلامی نیست؟ آیا این دین بود که به قدرت فرمان میداد که مارکسیست و مجاهد را به جوخه ها ی اعدام بسپاری و بطور دسته جمعی در گودال های گمنام مدفون سازی؟ اگر آیت الله و حجت السلام و پاسدار دین به حق و حقوق و آزادی بشر در تفکر و اندیشه، باور و ایمان داشتند، آیا وجدان آنها را مجاز میساخت که دگر اندیشان و یا هر انسان دیگری را به مجازات و شکنجه بکشد و بجرم محاربه با الله به دار مجازات بیاویزد؟ در هیچ کجای کتاب آسمانی، قرآن مقدس، هرگز آیه ای مبنی بر بخشایش و گذشت منافق و مشرک و کافر، نخواهی یافت. شریعت اسلامی خون آنها را مباح نموده و جنگ با کفار را تکلیف و وظیفه مسلمانان ساخته است. جهاد و شهادت فرمان الله ست. او جهادگران و شهادت طلبان را در بهشت هم آغوش حوریان میسازد و زندگی ابدی می بخشد. ولی فقیه مکرر معترضین را “منافق” و “کافر” معرفی میکند. و قاضی، معترض را بجرم محاربه و یا جنگ علیه الله و یا نظام الهی، محکوم به اعدام میکند. آیا امروز میتوان دین را از قدرت مدار جدا ساخت؟ یکی را بشکنی بدون آنکه به دیگری لطمه ای وارد آوری؟ آیا میشود ولی فقیه را بجرم جنایاتی که علیه بشر مرتکب شده است به محاکمه بکشانی بدون آنکه شریعت اسلام را نیز محاکمه کنی؟ آیا میتوانی او را بجرم چیز دیگری جز عمل به تکلیف شرعی، یعنی جهاد و شهادت محکوم نمایی؟