سه روز قبل يك پسر 16 ساله با يك تفنگ پلاستيكي و يك چاقو وارد «بانك صادرات سيرجان» شد و قبل از سرقت بانك، دستگير و بلافاصله روانه زندان شد! او يك نيم تنه فلزي هم بر تن داشت كه نوعي «زره خار دار» بود، تا هيچكس نتواند او را دستگير كند. او چند هفته بعد از برملا شدن نقش «بانك صادرات ايران» در اختلاس سه هزار ميليارد توماني، به شعبه كوچكي از همان بانك در سيرجان حمله كرد،
كابوس اين اتفاق هولناك، كافي است حتي يك ثانيه را هم براي مبارزه با اين حكومت بي مسئوليت، بي تعهد و نالايق از دست ندهيم. زيرا اگر مردم از آلودگي هواي امروز تهران به خاطر بنزين توليد داخل نميرند و سرطان و ذات الريه نگيرند، ترديد نكنيد اين دولت «توانمند» در برنامه هسته اي خود، افتضاحي بدتر و فجيع تر از حادثه نيروگاه اتمي چرنوبيل به بار خواهد آورد. متأسفانه آلودگي شديد و وجود گازهاي سمي در هواي تهران، ناشي از اين بنزين هاي داخلي فقط يك «نشانه» است! نشانه ناخجسته و تلخي از روزهاي بسيار فاجعه بار و سياهي كه در راه است. روزهايي كه اميدواريم هرگز از راه نرسند! اما آيا فقط «اظهار اميدواري» كافي است؟ يا بايد كاري كنيم؟
ما سال‌هاست گرفتار بند نقش ايوانيم، در حالی که اين خانه از پای بست ويران است. يک‌بار برای هميشه بايد بنشينيم و خانه‌ای از نو و استوار بنا کنيم. اين کار هم بسيار سخت است، هم کلی هزينه و عوارض دارد. اما برای باقی عمر، ما و نسل‌های بعدی‌مان را از کابوس استبدادزدگی رهايی می‌بخشد و از اين دايره فروبسته‌ای که مدام دور باطل‌اش را از سر می‌گيريم، رهايی خواهد داد