مانی

سخن هفدهم

انجمن آرای ایران

30 ژانویه ۲۰۱۰

شعار:«آزادی، استقلال، جمهوری ایرانی» که از سوی بیشترینه⁪ی مردم آزادیخواه در تظاهرات 7 ماه گذشته در گرانیگاهِ خواسته⁪های آنان جای گرفته، دو مفهوم سلبی و ایجابی دارد:

2 – بخش سلبی آن که واکنشی آگاهانه در برابر «جمهوری اسلامی» است، به روشنی بر رد آمیختگی قدرت سیاسی و حکومتی با دین اسلام تاکید دارد. همان آمیختگی که نه تنها در سی سال گذشته در همه⁪ی آزمونهایش ناکام مانده، بل⁪که در 14 سده ی گذشته، در ده⁪ها کشور اسلامی با ده⁪ها گونه شکلِ حکومتی، دستاوردی مگر تیره⁪بختی مردم، بلاهت⁪گستری، خرافه⁪سازی، ویرانگری، خون⁪ریزی، فردیت⁪شکنی، هویت⁪شوئی از ملت⁪ها، جنگ⁪های «حیدری- نعمتی»، واپسماندگی فکری و علمی برای کشور، تحمل⁪ناپذیری در برابر دگراندیشی نداشته است. در آن همه قرن، در آن همه شکل⁪های ظاهرا گوناگونِ حکومت اسلامی، و با آن همه ثروت⁪های زیرزمینی، هیچ کشور اسلامی به رفاه، دموکراسی، آزادی⁪های مدنی، مردم⁪سالاری شایسته، و ثبات اجتماعی متکی بر رضایت مردمان دست نیافته است. نخستین شرط ایستادگی در برابر «حکومت جمهوری اسلامی» در ایران، نفی هر سه واژه⁪ی آن است. نفی حکومت مطلقه، نفی جمهوریت ساختگی و دروغین؛ و نفی اسلامیت در ساختار حکومتی.

2 – بخش ایجابی شعار جمهوری ایرانی، آن⁪هم در ایران و برای مردم ایران، همنوا و هماهنگ کردن جمهوریت مدرن و شناخته شده⁪ درجهان است با تکیه و تاکید بر سازوکارهای فرهنگ و تمدن ایرانی. فرهنگ ایرانی در درازای تاریخ دو امر کلی، اما پیوسته به هم را برای مردم این سرزمین سامان داده است:

الف. مناسبات میان انسان⁪ها را با تکیه بر خرد، اخلاق و دانش سامان داده است که برآیند آن رفاه همگانی و دانش گسترده در همه⁪ی زمینه⁪ها و سربلندی ملی و مدارای سیاسی و حکومتی بوده است.

ب. مناسبات میان انسان و خدا (اهورامزدا = خدای دانایی و خرد) را سامان داده است. باور به وجود و حضور اهورا در گوهرانسان ایرانی، انسان را تا مرتبه⁪ی خدایی بالا آورده است و وحدت در کثرت فرهنگی و دینی، نوعی از انسان – خدایی را پرورده است که خردورزی و نیکی⁪گرایی، راهنمای رفتار، کردار و اندیشه⁪ی اوست. این انسان – خدایی و یا به سخن دیگر همه – خدایی، نوعی اندیشه ی ماتریالیستی ایرانی است که به گفته⁪ی هگل، دیدن “گوهر یگانه” در همه⁪⁪ی ظواهر وجود است که برآیند آن عشق به دیگری، مدارا، بزرگداشت موجودات و طبیعت، بزرگداشت شادی، سرور، خرمی، و ارج⁪نهی به زندگانی⁪ اینجهانی است.

ادامه