آيا اميدی به «سپاه پاسداران» هست؟

(بخش سوم و پايانی)

امير سپهر

zaadgaah@gmail.com

طرح حل «آرتش شاهنشاهی ايران» در سپاه پاسداران
پس از اين که دانستيم نخستين عناصر تشکيل دهنده سپاه ابدآ «احساسات ميهنی» نداشته و، به تبع آن هم، اين نهاد هرگز با «تفکری ايران دوستانه» و برای «پدافند از منافع ملی ايران» پی ريزی نشد، اينک بجاست که بدانيم فاتحان رسمی ايران برای «آرتش» بجای مانده از نظام شاهنشاهی ايران چه نقشه هايی در سر داشتند. برای همان نيروی کلاسيک تربيت يافته با انديشه هايی «ميهن پرستانه» و کارآمدی که خود رهبر انقلاب اسلامی و مريدان وی هم به نيکی مي دانستند که در هيچ زمينه ای کوچکترين سنخيت و شباهتی به خود آنان، طرفداران و سپاهيان ايشان ندارد.

آيا اميدی به «سپاه پاسداران» هست؟ قسمت دوم

(بخش دوم)

امير سپهر

zaadagaah@gmail.com

گروهی هايی ضدايرانی که ستون فقرات سپاه گشتند
در نخستين بخش اين نوشته، آوردم که چندی پس از سقوط ايران، همه ی آن «گروه های مردمی» تشکيل شده در محلات و شهر ها، رفته رفته در درون «کميته های انقلاب اسلامی» حل شدند. حال در اين قسمت اين نيز می بايد بدان پارچه بيافزايم که از همان نخستين روزهای سقوط ايران، دسته های غيرمسئول دگری هم تشکيل شده بودند که کار هايی از قبيله کار های همان «گروه های مردمی» و سپس هم «کميته های انقلاب اسلامی» را انجام مي دادند. يعنی اقداماتی موازی و همچنين مسقل از تشکل هايی که ديگر حالت حکومتی و رسمی هم پيدا کرده بودند. چرا که اين دسته ها، بوسيله افراد آنچنان بانفوذی در حريم خمينی پايه گذاری شده بودند که تا ماه ها پس از استقرار «دولت موقت» هم تيغ هيچ ارگان دولتی برشی در برابر آنها نداشت، چه رسد به تيغ کند کميته ها.

آيا اميدی به «سپاه پاسداران» هست؟

امير سپهر

(بخش نخست)

سرچشمهء سخن
آنچه پيش روی شماست، نخستين بخش از نوشته بلندی در باره «احتمال پيوستن سپاه پاسداران به مردم» و حمايت اين «نهاد نظامی» از جنبش های پيش روی مردمی در ايران است. آن هم ابداً نه به قصد کوبيدن و يا حتا اهانت به سپاه که به هر روی، پرسنل آن از خودمان و فرزندان همين آب و خاک هستند، بل که تنها برای روشن تر نمودن ميزان «توان بالقوه»ی مردم ايران در برابر اين نظام ضد ملی، به روز رستاخيز. باشد که اين کوشش، اندک کمکی به عرض يابی نيروی راستين ما در برابر اين بساط ايران سوزی و فرهنگ ستيزی و مردم کشی باشد.