صعود ممانعت پذير پاسداران انقلاب اسلامی
سلطه اقتصادی پاسداران
در روزهائي که ايران سي و يکمين سالگرد انقلاب اسلامي را جشن مي گيرد، جنبش اعتراضي که از ژوئن ٢٠٠٩ تداوم يافته، بر تحولات اجتماعي تاثيري برجسته داشته است. رژيم که با تغيير و تحول وبحران کنوني روبروست، ميان سرکوب و مصالحه در نوسان است. تحولات پاسداران رويدادهاي انقلاب اسلامي را بازتاب مي دهد.
نويسنده
Behrouz AREFI
Behrouz FARAHANY
اندکي پس از تاسيس جمهوري اسلامي ايران در سال ١٩٧٩، آيت الله خميني بخاطر از هم پاشيدگي ارتش به ارث رسيده از رژِيم سلطنتي و نگراني از احتمال انجام کودتا، در ٢٢ آوريل ١٩٧٩ دستور ايجاد سپاه پاسداران انقلاب اسلامي را صادر کرد. اصل ١٥٠ قانون اساسي جمهوري اسلامي به اين نيروي نظامي که در ابتدا آنرا «ارتش مستضعفان» نيز مي ناميدند، جنبه قانوني داده است. در اين اصل، ماموريت آن، «حفظ انقلاب اسلامي، امنيت و نظم عمومي» ذکر شده است.
وخامت بحران دروني حکومت در سال هاي ١٩٨١-١٩٨٠، عزل ابوالحسن بني صدر، اولين رئيس جمهوري کشور، سپس شورش مسلحانه سازمان مجاهدين خلق ايران(١)، پاسداران را بسوي سرکوب بيشتر سوق داد تا قدرت خميني استحکام يابد. هنگامي که در سپتامبر ١٩٨٠، عراق به جنگ با ايران پرداخت، سپاه پاسداران خود را بمثابه تنها نيروي سازمان يافته قادر به دفاع از رژيم چه در درون کشور و چه در مرزها نشان داد. سپاه پاسداران علاوه بر برنامه ريزي نقشه هاي جنگي، بر واردات کالا و جيره بندي آن ها نظارت داشت. پاسداران همچنين حفاظت از مسئولان حکومتي را به عهده گرفته و در کميته هاي انقلابي امام نقش داشتند.
با تلاشي سازمان هاي رزمنده مخالف وکسب نخستين پيروزي ها در جبهه هاي جنگ با عراق، دوره «انقلابي» بسر رسيد و آيت الله خميني در بيانيه اي ٨ ماده اي در تاريخ ٦ دسامبر ١٩٨٢ بر مشروعيت مالکيت و بخش خصوصي تاکيد کرده و از پاسداران خواست تا تلاش هاي خويش را بر روي جنگ متمرکز کنند.





