هر چیزی تا موقعی مقدس است (= حق آزردن آن نیست) که «وسیله» نشده باشد. ولی قدرت، هر چیزی را باید «وسیله» خود سازد تا باشد و خود را ابقا کند. اینست که الاهان نوری و ابراهیمی، گوهرشان قدرتست. باقدرت (= کُن فـیکون)، خلق میکنند. بدینسان همه چیزها، همه جانها، کل طبیعت، و کل اجتماعات،«وسیله» آنهاست . از این پس هیچ چیزی برای آنها «گزندناپذیر = مقدس» نیست. برای چنین الاهانی، شریعت و دین، شیوهِ وسیله سازی از خرد و روان و ضمیر و شخص انسانهاست. مقدس بودن جان و خردِ انسان در فرهنگ ایران، همه الاهان نوری و حکومات برپایه شریعتِ این الاهان را که اصل قدرت هستند، به کلی نفی و طرد و انکار میکند.
دسته‌ها