اهل فارس، ارتا (سیمرغ = ایرج) را، ارتاخوشت مینامیدند (ابوریحان) که بیان خوشه بودن خداهست. زرتشت، اورا « ارتاواهیشت» نامید، تا خوشه بودن خدارا انکار کند. واژهِ واهیشت (بهشت) به بهترین، ترجمه میشود. ولی، «وا + هِشتن»، به معنای آنست که تخمهای ِارتا، با زمین، هشته (جفت) میشود. نطفه خدا در زهدان ِتنِ انسان، هشته میشود. گوهر خدا، ارتا، که جان باشد، با تن انسان، انباز میشود. خدا و انسان، باهم، انباز و یارند
دسته‌ها